Nederland, eind december, 2017: personeelsleden van het ziekenhuis VUmc zijn woest. Als kerstpakket kregen ze namelijk slechts één doosje chocolaatjes, en verder niks. Dat is natuurlijk sowieso al veel te schraal, je werkt immers voor het jaarlijkse kerstpakket niet voor je salaris of, godbetert, omdat je het gewoon mooi werk vindt. Maar de chocolaatjes in kwestie zijn ook nog eens fout!
Zo weet de Telegraaf te melden dat er ophef is ontstaan omdat de chocolaatjes niet fair trade zijn (en dat is kwetsend), er palmolie is gebruikt om de chocolade te maken (dat is heel kwetsend voor Greenpeace, ofzoiets), dat dikke mensen het krijgen van chocolaatjes zien als trigger en daarvan getraumatiseerd raken (wat dus kwetsend is voor die zielige dikke mensen) en dan zit er ook nog eens alcohol in de chocolaatjes en dat is haram en dat is een slecht voorbeeld want je moet er niet aan denken dat mensen zomaar eens zouden genieten van alcohol, in chocolaatjes godnondeju, waarvan je na het eten van nog geen vier ton aan totaal aantal chocolaatjes in kwestie al aangeschoten raakt.
Kortom, de chocolaatjes van het VUmc zijn eigenlijk een vorm microagressie en vergroten alleen maar de kloof in de samenleving. VUmc-chocolaatjes zijn fascisme!
Maar, dan blijkt ook nog eens dat de personeelsleden van het AMC, dat andere ziekenhuis, wél een superdeluxe hedonismepakket voor de kerst feest lichtjes seizoensdagen hebben gekregen! Met daarin een wok! Een echte, van dat bekende teflonmerk, dus niet zo’n laf Blokker-huismerkding waarvan de antiaanbaklaag na drie keer in je ei roeren al begint te schilferen, nee, dit is zo’n loodzware kwaliteitswok, die overigens vaak wordt verward met een wadjan maar dat terzijde. En een fles olijfolie! En wijn! En zo’n leuke adventkalender met achter elk luikje een nieuw chocolaatje (fair trade)! En een blikje biologische ragout!
EN EEN AMC-SLEUTELHANGER! GRATIS! EN SOMMIGE MENSEN KREGEN ZELFS TWEE GRATIS AMC-SLEUTELHANGERS!
Dus u begrijpt: de VUmc-medewerkers zijn nu stikjaloers. Zij zitten met een gegeven dood paard wat ze niet eens in de bek durven te kijken zoveel ruft het daar, terwijl de AMC-medewerkers, die toch altijd al de kantjes er aflopen als het op ziekenverzorgen aankomt en nét altijd drie minuten eerder naar de prikklok rennen zodat zij wel in de tram kunnen zitten, eindelijk weer eens kunnen genieten van een fles wijn en een wokgerecht, dingen die normaal gesproken onbetaalbaar zijn en nog altijd gelden als zeldzame delicatesse waar normaal gesproken alleen de rijksten der aarde van kunnen genieten.
Traumatisch natuurlijk. Zit je daar in de tram, met een miezerig kwetsend doosje palmoliechocolaatjes des doods in je tas, tegenover een glunderende zuster van het AMC die met een enorme doos op haar schoot jou de ogen zit uit te steken. Met haar wok. En olijfolie. En misschien wel twee gratis AMC-sleutelhangers. Daar kan geen drie ton specialistensalaris per jaar tegenop.
Eigenlijk mag je wel zeggen dat je gewoon een heel jaar voor niks harten hebt staan transplanteren als je in december niet eens zo’n leuke kartonnen doos met van dat achterlijke houtwol erin wat je acht maanden later nog onder je bank vindt van je baas hebt gekregen.
Ja, dan vraag je ook gewoon om een kloof in de samenleving. Dan kun je ook rekenen op polarisering. Dit is gewoon smeken om opstand op je werkvloer. Als dit geen gesubsidieerde documentaire van Sunny Bergman wordt dan is het straks wel een one issue partij in de Kamer waard.
Want dit is Nederland. Anno 2017. Waar loonkabouters écht niet leven bij kabouterloon alleen. Het gaat niet om het gebaar, het gaat om de gratis wok! En de adventkalender! Met fair trade chocolaatjes. Palmolievrij.
Hebben. Hebben. HEBBEN! Graaien. Graaien. GRAAIEN! Een dag de kantjes er niet afgelopen is een dag niet geleefd! Is het al snipperdag?
En denk er om buurman, als je het nog één keer waagt een grotere auto dan de mijne te kopen zul je het berouwen. Ik zet zo een plastic spoiler op mijn Opel hoor! Dat doet me niks!
