In bijna 99% van Frankrijk kunt u rustig over straat, of door dorp en bos wandelen, of aan het strand zitten. Maar als een soort kwaadaardige uitzaaiingen zijn er ook door het hele land wijken waar u beter niet komt als niets vermoedende toerist.
Die staan voor het gemak in een lijst, die niet is bedacht door een of andere hysterische website, maar grotendeels van de Franse overheid zelf komt.
Dat men de werkeloosheid in zo’n wijk weer eens van verschrikkelijk hoog naar iets minder maar nog steeds verschrikkelijk hoog heeft weten te drukken, is makkelijk te vinden op sites van de overheid, maar andere details, zoals criminaliteitscijfers of etnische samenstelling in de ‘zones urbaines‘ in kwestie, vindt u veel moeilijker. Publicatie van zulke gegevens zou islamofoob, racistisch, xenofobisch, en zelfs strafbaar zijn. Maar deze details spoken natuurlijk wel rond hier en daar, de kunst is ze te vinden, zonder in het vizier van de Franse justitie te komen.
De overheid spreekt over ‘ZUS’, zone urbaine sensible, of ‘QS’, quartiers sensibles. Betekent allebei: gevoelige wijken. U dacht zeker dat alleen in Nederland de boven ons gestelden meester zijn in het stijlfiguur van de understatement.
Deze gevoelige wijken zijn in vier niveau’s onderverdeeld.
En ik zeg het maar meteen, niveau 1 daar moet u niet willen zijn.
Dat zijn de QSN: Quartiers Sensibles de Non-Droit, probleemwijken waar rechteloosheid heerst. Wijken waar ‘bendes en misdaad de dienst uitmaken, en de volgende zaken aan de orde van de dag zijn: stedelijk geweld, schieten met automatische wapens, afrekeningen in het criminele circuit en handel in alles wat illegaal is.’
Misschien heeft u bij ‘violences urbaines‘, stedelijke geweldplegingen, nog wat fantasie nodig, de rest lijkt me duidelijk.
Dit zijn ‘les plus chauds quartiers‘ van Frankrijk, en dan gaat het niet om een aangenaam temperatuurtje.
Binnen de ring van Parijs zijn er verschillende QSN’s: La Goutte d’Or (Barbès) en Flandre (Cambrai, Curial, Riquet en Stalingrad). Bindend reisadvies: bent u het doorsnee type toerist, met rugzakje, waterfles, camera en/of smartphone zichtbaar op het lichaam, en mocht u in de metro een van deze namen spotten langs de route, stap daar dan niet uit, tenzij u ook nog een Uzi in de binnenzak draagt. Op de metrostations gebeurt juist de meeste narigheid. Het tuig begrijpt dat wie zonder kleerscheuren de straat bereikt, en daar ziet dat hij min of meer in de derde wereld is beland, in de meeste gevallen rechtsomkeert maakt, en dan niet meer te bestelen is, of althans moeilijker.
Aan de andere kant van de Péripherique vindt u veel meer buurten van het niveau QSN, zie de lijst, in de departementen die met 9 beginnen.
Marseille is een stad om integraal te mijden als u niet stevig in uw schoenen staat. Er zijn acht wijken van niveau 1 en 9 van niveau 2, zie hieronder. Anderzijds, de veelal getinte criminelen van Marseille hebben meer dan die van Parijs de neiging zich te beperken tot onderlinge conflicten en afrekeningen in de drugshandel. Toch zou ik er niet te koop lopen met hebbedingetjes als Iphones en kekke HD-cameraatjes, hoeveel leuke dingen er in die stad ook te fotograferen zijn.
Niveau 2 zijn de zogenaamde Quartiers Sensibles très Difficiles, de erg moeilijke probleemwijken, afgekort ‘QSTD’. Opmerkelijk is dat Fransen bepaald geen liefhebbers zijn van het understatement, tenminste niet als het om dit soort onderwerpen gaat.
Deze wijken vindt u door heel Frankrijk, ook in de meest rustieke provinciestadjes.
De officiële omschrijving: ‘regelmatig misdaad van elk soort’. Justitie geeft zichzelf een pluim, en voegt eraan toe: de meeste QSTD’s waren eerst ‘zones de non droit‘, zie boven. We gaan vooruit, met andere woorden.
Laat u niet misleiden, veel wijst erop dat het juist de andere kant opgaat. Er is een QSTD op 12 kilometer van mij, in de hoofdstad van het departement, een stadje zo groot als Tilburg, en deze wijk is zeker nooit van niveau 1 geweest. Hij zou makkelijk die richting op kunnen schuiven, als je bijvoorbeeld ziet hoe alle pogingen tot een minimale vorm van integratie met de rest van de stad en van Frankrijk te komen, steevast mislukken. Niet alleen vanwege halsstarrigheid van de bewoners, ook door de afkeer van gemiddelde Fransen voor alles wat niet Frans is.
Sinds de laatste verkiezingen zitten er voor dit soort wijken mensen in de Assemblée met het motto ‘nique la France‘, fuck Frankrijk.
En wie al jaren regelmatig door buitenwijken van Parijs rijdt, zoals ik, en door sommige wijken binnen de ring, kan zich onmogelijk aan de indruk onttrekken dat de situatie verslechtert. Ik zou wel kunnen vertellen wat of wie die indruk wekt, maar ik heb er alle vertrouwen in dat u dat zelf kunt bedenken.
Het interessante in de omschrijvingen van niveau 3, ‘gevoelig en moeilijk’, en niveau 4, ‘gevoelig en problematisch’, is dat gesproken wordt over ontvlambaarheid. In deze wijken, ook verspreid over heel Frankrijk, is veel kleine criminaliteit, en kunnen kleine incidenten tot geweldsexplosies leiden. Zo staat het er. Een lange reeks incidenten uit het nabije verleden, leert dat dit wijken zijn waar de politie heel voorzichtig te werk moet gaan, omdat iedere te opzichtige arrestatie of achtervolging van een gekleurde verdachte tot volksoproer kan leiden, en al vaak geleid heeft. Iedere keer gaan er weer auto’s in vlammen op, sneuvelen etalages en straatmeubilair, en belandt zoveel man oproerpolitie in het ziekenhuis.
Alle akties van de politie tegen lokale criminelen worden dankbaar aangegrepen door een vast gezelschap van extreem linkse politici en fanatieke antiracisme/islamofobie organisaties, om de discriminatie-kaart te kunnen trekken. Er staan altijd grote groepen beroeps-raddraaiers standby, om bij het minste de straat op te gaan en als sprinkhanen alles op hun weg te molesteren. Het gaat er veel harder aan toe dan in Nederland. Linkse knokploegen met zwarte bivakmutsen over hun gezicht steken als vaste prik politieauto’s in brand, om maar wat te noemen. Dat doen ze in Bos en Lommer ook, zegt u dan. Klopt, maar in Frankrijk doen ze het met de agenten er nog in.
Iets anders is dat al bijna anderhalf jaar officieel L’état de siège van kracht is, de staat van beleg, die bijvoorbeeld samenscholingen verbiedt. De staat van beleg betekent officieel dat bepaalde functies van de politie aan het leger zijn overgedragen, zoals het garanderen van de veiligheid van de burgers. Toch gaan misdaad en relletjes in de gevoelige wijken al die tijd al gewoon door. Aan één kant begrijpelijk: als je het leger daarop afstuurt, krijg je al snel onverkwikkelijke situaties. Aan de andere kant bewijst het dat tuig aan de macht is in bepaalde stukjes Frankrijk.
Om af te sluiten met een vrolijke noot: deze lijst met gevoelige wijken dient ook een andere functie, hoorde ik van Franse vrienden. Hij wordt algemeen gebruikt bij het vinden van een betaalbare woning. De huizenprijzen in Parijs zijn totaal overspannen, behalve in probleemwijken.
Je moet er wat voor over hebben, maar dan kun je nog goedkoop wonen in Parijs.
